BACH Bloesemtherapie voor Dieren

Jiggle: van stoere hond naar angsthaas

door Carla Verhaaf

Bijna 3 jaar lang bespeurde ik geen greintje angst bij mijn nu ruim 3,5 jarige Nova Scotia Duck Tolling Retriever, Jiggle. Een heerlijk beest. Ik deed van alles met hem want ja, hij was immers een werkhond, dus bezighouden was het devies. En oh ja… hij kon als reu wel een stootje hebben. Net 10 weken oud deed hij dan ook al zijn eerste training mee met de zoekhondengroep. Nou, een hele reeks andere hondensporten volgde. Zoekhondenwerk en speuren waren de belangrijkste ervaringen van Jiggle in zijn eerste jaar. Toen ik daarmee stopte, ging ik direct door met gehoorzaamheidscursussen. Jiggle had immers wel erg veel vrijheid tot zich genomen en terwijl hij tijdens het werken zo scherp als wat luisterde, bleef van die gehoorzaamheid niet veel meer over in gewone situaties.

Terwijl de ene gehoorzaamheidscursus nog aan de gang was ging ik door met behendigheid. En alsof dat nog niet genoeg was ging ik ook nog starten met de jachttraining. Immers, behendigheid is een leuk spel maar jacht is echt werken. En natuurlijk naast dit alles waren we aan het hardlopen, zwemmen en fietsen. Al vond hij dat hardlopen toch niet zo leuk. Maar ongeveer een jaar geleden ging het mis. Die week was er ook een pup ter logé in ons huis. En terwijl ik net klaar was met behendigheid, stoomde ik door naar het jachttrainingsveld. En toen het schot klonk om Jiggle een dummie te apporteren schoot hij er tussenuit. Hij keek nog een keer om, maar zette het toen op een blinde vlucht. De schotangst was hiermee geboren.

Direct stopte ik met jachttraining en ging met dezelfde trainers aan de slag om hem van de angst af te helpen. Moest lukken binnen 8 weken. ‘Gewoon veel confronteren met schot en zelf negeren. Laat hem zien dat het niet erg is’. Ik hield het een paar keer vol. Ik werd er zelf zo gespannen van en ik zag de weerslag op Jiggle. No good. Ook de behendigheid hield Jig voor gezien. Een paar weken later deed hij gewoon niets meer op het veld. Gelukkig pikte ik dit signaal op en deed vervolgens alleen nog maar motivatietraining met kleine succesjes en grote beloningen. En vooral zelf veel ontspanning uitstralen. Ineens begreep ik de uitspraak dat Toller’s niet tegen druk kunnen heel erg goed. Druk zit hem in vele facetten. Ik kreeg Jiggle weer met plezier over de hindernissen. Ik trok mijn eigen plan, met succes. Maar de schotangst bleef.

Vorig jaar was dus ook een drama toen het jachtseizoen begon en natuurlijk rond oud en nieuw. Met oud en nieuw durfde hij niet eens meer naar buiten. Natuurlijk ging ik vrolijk door met veel doen met Jiggle. We liepen zelfs onze eerste behendigheidswedstrijd. Tot begin oktober van dit jaar. Veel vroeger dan normaal waren ze in de uiterwaarden aan het jagen. We waren er niet op bedacht en tot twee keer toe in een week gooide Jiggle zich bijna voor een auto omdat hij op blinde vlucht sloeg. Zelfs een knallende uitlaat van een motor was voldoende om onze makker om te toveren tot een angstig, klein, bevend hondje. Er was letterlijk niets meer over van onze stoere werkvriend die nergens bang voor was. Maar wat te doen? Ik was ten einde raad. En iedereen om me heen wist het weer beter.

Gelukkig trof ik de site van Bianca Uittenbogaard en de Bach Bloesem Therapie raakte me. En bovenal ook haar visie hoe om te gaan met angst bij je hond. Nadat mijn man met Jiggle weer eens thuis kwam met een zwaar gestresste makker, greep ik de telefoon voor een afspraak met Bianca. En toen ging het rap. Na het telefonisch consult met Bianca vielen vele puzzelstukjes op zijn plaats. Het dromen van Jiggle, de stressignalen (hijgen, gapen, trillen). De slotsom van Bianca was wel confronterend: een overspannen werkhond. Slik. Naast de Bachremedies adviseerde Bianca mij in ieder geval de komende drie maanden NIETS met Jiggle te doen. Laat hem weer hond zijn. En wat betreft die angst negeren? Stuur dat fabeltje alsjeblieft naar het land der fabelen”, vertelde ze me stellig. Het was allemaal slikken, maar ik had wel het gevoel dat ik met deze vrouw verder kon. Zij sloot zo aan bij mijn buikgevoel.

De remedies deden vervolgens de eerste weken hun werk. Een combinatie van Agrimony, Star of Bethlehem, Gentian, Cerato, Walnut en Larch. Op 31 oktober 2007 begonnen we met de druppels. De dagen ervoor hadden we al wel Jiggle op volledige rust gezet. Hij sliep veel, heel veel. We leerden onszelf aan om zodra er een knal klinkt, Jiggle meteen in zit te zetten. Uiteraard houden we hem aangelijnd. Dat belonen we dan uitvoerig. Al vrij snel zagen we dat hij hierop positief reageerde. Hij schrikt maar herstelt wel sneller. Na 1,5 week volledige rust en de druppels ging mijn man even een rondje met Jiggle rennen. Hij kwam laaiend enthousiast terug. Jiggle had nog nooit met zoveel enthousiasme meegerend. Wat enorm opviel was dat na een knal (ja, vergis u niet, eind oktober klinken er dagelijks al vele vuurwerkknallen) Jiggle niet meer gaat trillen. Hij is inmiddels teruggegaan van blinde vluchtneiging naar verstarren en naar ons kijken… met de uitdrukking, wat nu? Maar ook het hele gestel van Jiggle lijkt te reageren. Zijn vacht heeft nog nooit zo gestraald. Jiggle heeft nog wel zijn ups en downs. De ene dag schrikt hij van ieder geluidje en de andere dag lijkt hij het even te vergeten.

We zijn nu met onze vierde week van de remedies bezig. Waren we na twee weken al super blij, die blijheid houdt volledig aan! Jiggle is een blije hond. Hij is weer wat meer aan het onderzoeken en wil soms zelfs gewoon even niet meer luisteren. Ik herken mijn eigen hond weer! Voor ons blijft het moeilijk om niet met hem bezig te zijn en af toe verleidt Jiggle ons ook voor een spel. Even een balletje gooien op de veranda. Even spelen in de herfstbladeren. Maar minimaal. Opvallend is echter het herstel na zijn stressmoment. Dat lijkt steeds sneller te zijn. Na een forse beloning voor het zitten na een knal, loopt hij gewoon weer met staart omhoog mee. De laatste uitlaatrondes in het donker vindt hij nog steeds niet echt wat. Maar hij begint ze in ieder geval weer met opgeheven staart en van de week poepte hij zelfs weer eens in het donker.

Deze week heeft mijn man hem zelfs ook een paar keer losgelaten. En bij een knal luisterde Jiggle nog goed en ging zitten.

Ook tijdens spelen met een andere hond reageerde hij niet op een knal. Opvallend de afgelopen twee weken is echt dat hij de ene keer wel op een knal reageert en de andere keer niet. Of soms zelfs met een vertraging. De hardheid van de knal maakt hierbij niet uit. Hij blijft ons verrassen en we moeten alert blijven. Advies van Bianca gaan we nu maar snel opvolgen: belonen voor het niet reageren! De dosis gaan we wel wat opschroeven. Van vier keer vier druppels naar zes keer vier.

Nog steeds doen we zo min mogelijk met Jiggle. De uitlaatrondes (4x p.d) verschillen van een uur tot soms 10 minuten. Verder werk ik even niet meer met hem. Geen behendigheid, geen jacht/speuren/zwemmen/zoekwerk/gehoorzaamheid. Het is even klaar. Ik zie Jig veranderen. Zijn dromen worden stukken minder, hij geeft minder stress-signalen. Hij loopt weer wat stoerder rond (zeker ten opzichte van andere honden). En bovenal lijkt hij een stuk enthousiaster en vrolijker ALS we dan even wat met hem doen. We hebben nog een lange weg te gaan en we hebben een huisje op het Franse platteland voor oud en nieuw geboekt, maar de afgelopen vier weken hebben ons heel veel moed gegeven en vooral het gevoel dat we op de goede weg zijn. De woorden van mijn eerste trainer spoken af en toe wel door mijn hoofd. “Je eerste hond verkloot je toch”. Bianca geeft me in ieder geval het idee dat ik mijn hond in ieder geval nog een heel plezierig leven kan geven. Met haar tips en natuurlijk de remedies!